Een paar dagen geleden hoorde ik 2 dames naast mij praten over een leersysteem dat één van beide dames ontwikkeld had voor kinderen met leerproblemen en/of beelddenkers.
Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en heimelijk luisterde ik een beetje mee, het zou tenslotte niet netjes zijn zomaar het gesprek te interrumperen. Toch hoorde ik het niet goed genoeg dus ik draaide ik me spontaan om en zei :Wat ben ik blij dat er eindelijk iemand is die daar iets mee doet, had ik jou maar gehad toen ik jong was. Beide dames keken verrast maar ook met enige nieuwsgierigheid in hun blik.
Ik vervolgde en zei: Ik heb enorme frustraties en problemen ondervonden toen ik zelf op de lagere school zat. Nu weet ik dat ik niet dom ben maar een beeld denker, dat is gewoon anders meer niet. Ik vroeg toestemming ook aan het gesprek deel te nemen en die kreeg ik. De dame in kwestie stond te stralen en vertelde met grote passie en motivatie verder over haar methoden. Ik stelde vragen vanuit mijn beelddenker perspectief en daar leerde zij weer van, de andere dame kon zich via mij veel beter inbeelden hoe het is vanuit de ervaringen van een beelddenker. Voor het eerst in mijn leven kreeg ik een uitleg van de tafels die ik begreep en voor mij ook te onthouden waren.
We hadden het ontzettend naar ons zin samen. Er was een prachtige uitwisseling ontstaan die er nooit was geweest als ik niet zo spontaan de zogenaamde bescheiden beleefdheidsnormen had genegeerd.
Hadden we bijna dat waardevolle half uurtje met elkaar gemist en nu kunnen we elkaar in de toekomst ook nog vinden. Je weet tenslotte maar nooit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten