Hoe gaat het Echt met je ?

Nou, nu je het vraagt...voor mij is een dag net een heftige achtbaan met een blinde 3x over de kop en een achterwaartse schroef

Ik voel me raar, ik lijk geen controle te hebben dus geef ik me er maar  aan over. Armen omhoog, in een daad van ultiem loslaten, en gillen.

Er gaat geen dag voorbij of ik maak rare dingen mee, soms ben ik zomaar ineens misselijk en zit ik te tollen op mijn stoel van duizeligheid, maar het volgende moment zit ik weet heerlijk te genieten van een lekker bordje eten en een glaasje wijn, en kan ik me niet meer goed verplaatsen in hoe ik me een half uur eerder voelde.

Op één dag ga ik van dood naar leven en terug, een batterij aan ervaringen komen voorbij terwijl ik niets lijk te doen. 

Het ergste vind ik het gevoel dat niets me meer boeit, het leven is leeg, niets kan mijn interesse hebben, niets raakt me, ik voel me een leeg omhulsel het leven me gestolen worden. Bizar... dat heb ik...wacht eens even Ik ken mezelf als levensgenieter! 

De focus op een boek of werk gaat al helemaal niet. Maar het volgende moment geniet ik zo intens van de lente of van de vrienden om mij heen dat het bijna euforisch is. Elke uur van de dag is het noodzaak mijn balans te vinden in alles wat ik voel en ervaar, het schiet alle kanten op. Elke oude zekerheid kruimelt in mijn handen en glipt als los zand weg, ik zoek en vindt niets bekends en toch van alles nieuws..het is vreemd alsof het binnenstebuiten is.  Van een lekkere wandeling in de natuur wordt ik dronken en van een glas wijn daadkrachtig. Precies het omgekeerde van normaal. In die momenten vindt ik het leven en mensen tamelijk krankzinnig, alles wat wij normaal vinden zie ik als waanzin. Er klopt echt niets van wat wij een normaal leven vinden.

Hoe meer ik mijn ervaringen eerlijk deel met anderen hoe meer herkenning ik terug hoor in de verhalen van anderen. Ik ben niet alleen. We gillen samen, vaak uit zich dat in hartelijk lachen...en soms kan het net zo goed huilen zijn. Samen zijn is een goed middel, de misselijkheid verdwijnt als sneeuw voor de zon,

Is dit 2012 dit is de grote verschuiving- vernietiging- verlichting? Ach wat maakt het uit, een verklaring vinden is eigenlijk niet belangrijk, ik ervaar dit en daar gaat het om.

In alles zie ik één grote uitnodiging tot loslaten, alles wat ooit bekend was en vertrouwd werkt niet meer. In het moment zijn en daar vrede mee sluiten helpt. Ik heb mijn handen vol aan gewoon Zijn en dat is meer dan genoeg voor nu.

De mooiste erkenning is gewoon erover te praten met anderen, het wordt makkelijker los te laten en je ontdekt dat er velen zijn met dezelfde soort ervaringen. 

Laten we elkaars hand vast houden, samen is het lichter