Carnaval. Een feest dat niet iedereen begrijpt maar ons zit het in het bloed. Mijn ouders, geboren en getogen Zuid-Limburgers, namen ons elk jaar mee naar de optocht en na de optocht gingen we naar het café. Zat ik als meisje van bijna een jaar oud, verkleed als gelaarsde kat, boven op de bar, midden tussen de hossende mensen.
Later, toen we naar het ‘Noorden’ verhuisden, daalden we elk jaar af naar het Zuiden om met familie carnaval te vieren. Mijn vriendinnen vonden het raar, stappen met je ouders, maar het was altijd groot feest. We hebben zoveel plezier met elkaar gehad dat het soms pijn doet in mijn hart, dat die tijden voorbij zijn.
Dierbare familieleden overleden, we kregen zelf kinderen en mijn ouders werden ouder. Allemaal reden om niet meer naar het Zuiden te gaan. Maar dit jaar maakten we een uitzondering. Na 14 jaar vierden we weer een dag carnaval in het Zuiden. Met mijn ouders, inmiddels 81 jaar oud.
Ze genoten van de optocht en van de sfeer van hun geboortegrond. Ze kwamen zelfs nog oude bekenden tegen. Buiten bij een cafeetje klonk een oud carnavalsliedje uit de speakers. Mijn vader nam mijn moeder in zijn armen en samen dansten ze een walsje, midden op straat. Alsof de tijd was stil blijven staan, voor altijd jong.
Carnaval. Een feest dat niet iedereen begrijpt maar als je echt wilt weten hoe het voelt, kijk dan naar deze foto en je weet het.
+')
Geen opmerkingen:
Een reactie posten