Twee weken geleden werd mijn vader plotseling opgenomen in het ziekenhuis. Hartinfarct. Meteen gingen de familieraderen draaien. Mijn broer, drie zussen en ik namen automatisch onze plek in om voor onze ouders te zorgen. Geen strijd, geen gedoe, gewoon in verbinding met elkaar doen wat je te doen hebt.
Op Facebook hielden we onze familie in Limburg op de hoogte. Tantes, neven en nichten, die we misschien één keer in de vijf jaar zien, leefden met ons mee. Niet alleen in 'ach en wee' maar ook met heel veel humor. Want als er één ding is wat ons verbindt dan is het wel onze humor. Hoe ernstig de situatie ook is, er is altijd wel iemand met een rake opmerking of een harde grap. Daar wordt dan heel vet om gelachen en dan kunnen we d’r weer tegen.
Gelukkig lachen we nog steeds want gisteren mocht mijn vader weer naar huis. Daar zat ie, heerlijk in het zonnetje maar met een schuin oog op de zonwering die nodig gesmeerd moet worden natuurlijk. Mijn moeder was zielsgelukkig aan het redderen, zo blij dat ie weer is waar hij hoort. Bij haar, samen onder één dak.
Terwijl ik dit schrijf, besef ik hoe bevoorrecht ik ben, dat ik op mijn 45e nog steeds mijn ‘ouwesj hoes’, mijn ouderlijk nest, heb. Een nest met een sterke familieband. Hoewel er angst was om mijn vader te verliezen, hebben de afgelopen weken mij vooral een heel goed gevoel gegeven. De verbinding die we hebben, is zo sterk en geeft zoveel energie, dat wat er ook gebeurt, we staan er. Samen.
Saskia
+')
Geen opmerkingen:
Een reactie posten