Expres

Het was een gewone donderdagochtend en ik ging mijn lief ophalen bij het station.

Ik was vroeg dus dreutelde wat op het stationsplein. Ik had zin in iets lekkers en liep een bakkerij met tearoom binnen, het was er lekker druk, 4 man personeel liep rond en ik was de 3e klant in de zaak.

Ik keek naar de broodjes en de dame achter de toonbank.

Bij het zien van haar gezicht dacht ik dat ze wel wat vrolijkheid kon gebruiken en dacht gelijk ook dat ik beter even kon wachten met het kopen van lekkere broodjes, en even later met mijn lief terug kon keren zodat hij zelf iets uit kon zoeken.

Op weg naar de uitgang vroeg de dame achter de toonbank aan mij of ze me kon helpen, ik lachte en zei: nee ik heb me bedacht, ik kom zo terug.

Mijn lach werd niet beantwoord, haar hoofd viel met het onveranderde strenge gezicht wat opzij, en haar schouders gingen kort omhoog.

De blik werd weer op de broodjes en de handen gericht en daarmee was het af. Toen we na tien minuten samen terug kwamen, bestelden we koffie met iets lekkers en werden door dezelfde dame geholpen, een beetje lachen zat er nog steeds niet in.

Bij het aanslaan op de kassa zei ze uit het niets tegen haar collega 'Zet er ook maar gewone koffie in want ik sla nu steeds Expresso aan" Waarop mijn lief spontaan zegt Doe je dat expres zo?

Even viel alles stil...verward keek ze op, eindelijk echt oogcontact, ze keek ons beiden aan en zag ons lachen.

Haar collega was al in een bulderende lach geschoten, en tenslotte zij ook.....het was gelukt, de verbinding was tot stand gekomen. Missie geslaagd; we hadden haar aan het lachen gekregen en er ontstond een leuk gesprek. Het is soms zo eenvoudig.